W mitologii celtyckiej, a zwłaszcza w irlandzkiej, Emain Ablach (Stara Wyspa Jabłoni) jest mityczną wyspą, często utożsamianą z innymi zaświatami, takimi jak Tír na nÓg (Kraina Wiecznej Młodości) czy Avalon z legend arturiańskich. Była to kraina cudów, do której udawali się bohaterowie i bogowie, a jej charakterystycznym elementem były rodzące magiczne owoce drzewa, przede wszystkim jabłonie.
Emain Ablach była opisywana jako miejsce wiecznej młodości, radości i obfitości. Nie istniały tam choroby, starość ani śmierć. Rządziły nią często potężne boginie lub królowe wróżek. To właśnie tam wielu bohaterów irlandzkich mitów, takich jak Bran Żeglarz, udawało się w poszukiwaniu przygód i wiecznego szczęścia.
Jabłonie rosnące na Emain Ablach miały magiczne właściwości. Ich owoce zapewniały nieśmiertelność, wieczną młodość, a także posiadały niezwykły smak i zapach. Gałęzie drzew pokryte były kwiatami i owocami jednocześnie, symbolizując wieczną płodność i obfitość.
W niektórych opowieściach podróż na Emain Ablach była możliwa jedynie po otrzymaniu zaproszenia od jej mieszkańców lub po przepłynięciu przez magiczną mgłę lub morze. Czas płynął tam inaczej niż w świecie śmiertelników – kilka lat spędzonych na wyspie mogło oznaczać wiele wieków na Ziemi.
Emain Ablach symbolizowała idealny świat, wolny od trosk i cierpień, do którego tęsknili śmiertelnicy. Motyw magicznej wyspy z owocującymi drzewami jest powszechny w mitologiach wielu kultur, a celtycka Emain Ablach jest jednym z jego fascynujących przykładów. Podobnie jak grecki Ogród Hesperyd, przedstawia krainę pełną cudów i niedostępną dla zwykłych ludzi.
