W mitologii greckiej, na dalekim zachodzie, za Oceanem, znajdował się cudowny ogród Hesperyd. Był to święty sad należący do bogini Hery, w którym rosło drzewo rodzące złote jabłka. Te jabłka nie były zwykłymi owocami – zapewniały nieśmiertelność temu, kto je spożył.
Drzewa (ponieważ w niektórych wersjach mitu występuje więcej niż jedno drzewo) były strzeżone przez Hesperydy, nimfy Zachodu, córki Atlasa i Hesperis (lub Nyks i Erebosa, w zależności od źródła). Pomagał im w tym stugłowy smok o imieniu Ladon.
Najbardziej znanym mitem związanym z Drzewem Hesperyd jest jedna z dwunastu prac Heraklesa. Jego jedenastym zadaniem było zdobycie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd. Aby tego dokonać, Herakles musiał wyruszyć w długą i niebezpieczną podróż na kraniec świata. W różnych wersjach mitu Herakles radził sobie z tym zadaniem na różne sposoby:
- Pokonał Ladona: W najpopularniejszej wersji Herakles zabił strzegącego jabłek smoka swoimi strzałami.
- Podstępem zmusił Atlasa: Inna wersja mówi, że Herakles zgodził się potrzymać sklepienie niebieskie za Atlasa, podczas gdy ten poszedł zerwać dla niego jabłka. Kiedy Atlas wrócił, nie chciał już dźwigać ciężaru nieba, ale Herakles przechytrzył go, prosząc, by potrzymał sklepienie tylko na chwilę, aby mógł sobie podłożyć poduszkę, po czym uciekł z jabłkami.
Złote jabłka Hesperyd symbolizowały nie tylko nieśmiertelność, ale także młodość, piękno i boską moc. Ich zdobycie było niezwykle trudnym i niebezpiecznym wyczynem, zarezerwowanym dla herosów.
Po wykonaniu zadania, jabłka wróciły do ogrodu Hesperyd, ponieważ nie mogły znajdować się w posiadaniu śmiertelnika. W niektórych opowieściach Atena zaniosła je z powrotem.
Drzewo Hesperyd, choć mityczne, stało się trwałym symbolem w kulturze zachodniej, reprezentującym rzadkie i cenne skarby, a także pokusę nieśmiertelności i wiecznej młodości. Ogród Hesperyd, położony na krańcu znanego świata, symbolizował tajemniczą i nieosiągalną krainę pełną cudów.
